‘Er wordt zo graag gezegd dat vrouwen ‘ziekten in de buik’ hebben, en het is inderdaad waar dat er een vijandig element in hen huist: het is de soort die aan hen knaagt.’

[…]

‘Afwezigheid is even rampzalig als het voorbijgaan van de tijd.’

[…]

‘Ik had linksaf moeten gaan bij Albuquerque.’

[…]

‘Dat het objectieve bestaan der dingen afhankelijk is van iemand die zich van die dingen een voorstelling maakte, en dat de objectieve wereld dus slechts als voorstelling existeert, is geen hypothese, nog minder een machtspreuk, of zelfs geen paradox om een boom over op te zetten. Het is de zekerste en simpelste waarheid.

Zo leidt ook dit ons tot het inzicht (….), dat bijgevolg ruimte en tijd, de twee waarop de mogelijkheid van alle veelheid berust, alleen maar vormen van onze manier van beschouwen zijn.’

[…]

‘Ik bleef wakker en dacht: we hebben in ons leven allerlei mensen – en plaatsen – en dingen – waaraan we veel gewicht toekennen. Maar uiteindelijk zijn we gewichtloos.’

[…]

‘Alles veranderde. Verder bleef alles hetzelfde.’

[…]

‘There’s a new day at dawn and I’ve finally arrived’

[…]

‘Liefde, in jouw schrijven, is de zekerheid van waarheid.’

[…]

‘Nee, er valt eigenlijk niets te verzinnen. Je moet over iets struikelen en het voorval moet passen bij je ziel. ‘

[…]

“Wanneer beweerd wordt dat de minst gevoelige mensen het gelukkigst zijn, moet ik altijd denken aan een Italiaans gezegde: het is beter te zitten dan te staan; beter te liggen dan te zitten; het allerbeste is echter dood te zijn.”

[…]