april 24, 2020

dichtdruk afleveringen

Alle Dichtdrukafleveringen vonden plaats als een Reuring Speciaal. De eerste special was gesloten voor publiek en betrof een kennismakingsronde tussen de 8 dichters die Reuring leverde en de 8 kunstenaars uit het Grafisch Atelier die tezamen het project dichtdruk vormen.
Juni 2018 volgde de eerste presentatie van het koppel Piet Lont, kunstenaar / Joris Miedema, dichter, tijdens een overzichtsexpositie van het Grafisch Atelier in de Grote Kerk.
Oktober 2018 werd de tweede presentatie gehouden op het Reuringpodium in Koekenbier. In 2019 volgden de andere afleveringen met in januari 2020 een wisseling van scene, we zijn dan te gast in bibliotheek Kennemerwaard waar we in december de laatste aflevering van dichtdruk -tijdens een besloten bijeenkomst- vieren.

Het project wordt in de toekomst zeker herhaald!

 

1.

Joris Miedema x Piet Lont

leeg spiegelbeeld

we stonden levenslang met onze ruggen
tegen elkaar aan
waardoor ik je nooit kon omarmen
tot er een moment kwam
dat we elkaar niet meer in evenwicht
wisten te houden
ik ben met de tijd harder gaan duwen
en jij begon steeds makkelijker te vallen
we vulden de dagen door weer op onze plek
te gaan staan
ik heb geen idee hoeveel
we op elkaar hebben geleken

we hielden onze lege handen op
omdat er een moment moest zijn
dat we iets van elkaar terug zouden krijgen
jij werd steeds kleiner
en ik groter tot je in mijn rug
stilgevallen wind werd vanuit het zuiden
ik keerde me om
en de gravures in je gezicht verraadden
dat je ooit gepeinsd moet hebben
een arm die ik altijd in ons
midden had gehouden
had ik om je heen willen slaan

© Joris Miedema

houtsnede, (c) Piet Lont

in Meander

 

2.

Inge Bak x Nicola Kloosterman

Stille waters

Geen idee voor hoelang ik daar gezeten heb
met de rug naar het oog van de wind
bovenbenen als biggetjes nakend in de schoot

Vaar ik op innerlijk kompas over venen
legt waterscheerling bloedhonden lam;
op een fluisterboot hoor je jezelf denken

Er schemert een uitgespeelde vader door
En jij? Jij bent een vreemde die ’s nachts
donker zaait in fel verlichte plantenkassen

In de schaduw van mijn opgericht lichaam
meer ik aan bij het vergeten kind; voorbode
van de vrouw in rozenknop, op de palm van
haar meisjeshand tekent zich het leven af.

© Inge Nicole

collage, (c) Nicole Kloosterman

in Meander

3.

gitten

als een man zijn dochter ten grave draagt krimpt
zijn gezicht. zijn ogen vallen in. hij verenigt zich met haar
dood. hij stapt in de kuil, iemand geeft het kistje aan,
hij zet het op zijn voeten, buigt zich diep en spreekt:

om haar heen moet alles wit zijn, niet het wit dat breekt
maar het wit dat absorbeert en niets teruggeeft.
niet het doorzichtige wit dat ook wel genoemd wordt:
licht. nee, het is het wit dat zwart is.

hij komt op en laat zijn schaduw achter, een sluier
in de aarde. hij woelt door de kluiten, pakt
de grootste en werpt die van zich af, in het dorre gat.

haar ogen hadden gitten zullen zijn, fluistert hij,
langzaam schuddend met zijn hoofd, soms knikkend,
alsof hij haar daarmee tot leven kan wekken.

(c) elly stolwijk

Elly StolwijkJules Kockelkoren

4.

Elly de Waard x Nikkie Wester

De broodplank

Te zien in het oude hout van de broodplank
de jaarringen, waar zoveel sneden

en een verzengend vuur over gingen;
te weten dat het geheugen van de boom

daarin ligt opgeslagen, dat hier aan mijn
eigen herinnering raakt, niet om die

messen die door de generaties heen
het voedsel er op kerfden, maar om de brand

waarvan deze plank ternauwernood de
sporen draagt – die onverwacht opdook uit

de puinhoop, van vorm en kleur nog vrijwel gaaf –
zoals de maan, die als een onlangs uit

het midden van een blanke stam gezaagde
schijf, in deze winternacht plotseling

tussen de zwarte takken opdaagt

© Elly de Waard

 

5.

Elbert Gonggrijp x Gerben Hermanus

Schrödingers Kat

Een muis had zijn vaste golfpatroon met de dood bekocht,
het einde aan zijn Gulden Snede. Eindig de rivier, geen trilling
meer die door zijn ruimte zweefde. Geen negen levens,
maar een pover ogenblik tot stilstand gebracht.

Niets om na te streven. De kat likkebaardend natafelend
bij de open haard zodra zijn kostje was vergaard. De synergie
had hem een lesje geleerd. Hoop doet leven. Wat uit wat
voortkomt sterft of wordt stokoud.

Niet dit, niet dat. Hij herinnert zich pas wie hij werkelijk
was toen bleek dat hij zijn ogen goed de kost gegeven had.
De rode draad uitgezet voor nieuwe getallen en reeksen
als ware het hem spontaan ingefluisterd –

(c) Elbert Gonggrijp

(c) Gerben Hermanus

6.

Demi Baltus x Mirjam Oosterbaan

De participanten

Renske

Renske gaat naar een oudejaarsconference
als haar derde poging om het roken achterwege
te laten, mislukt is.

De zaal ruikt naar eau de cologne en de vrouw
naast haar heeft een spastisch been.
Renske staart naar het toneel en wacht op een
wonder.

Als de gordijnen opengaan en de cabaretier
in pak verschijnt, verzucht Renske dat rood
zijn kleur niet is.

De cabaretier vraagt of het zaallicht aan kan,
of men wil roepen, of er nog zwakkelingen zijn.

Renske steekt zonder morren haar hand op
en roept dat zij een vrouw zonder karakter is.

Omdat de cabaretier grappig wil zijn,
maar ook diepzinnig wil lijken, kan hij haar niet
enkel uitlachen;

daarom zegt hij dat ze meer naar Bambi
kijken moet en moet denken aan haar zoon en
dat het winter wordt.

Huub

Bestellen, dan bakken;
bakken, dan bestellen;
brood, dan verkoop,
dan naar theater gaan.

Vooraan zitten, moeten meedoen;
je werk omschrijven, het niet spannend vinden,
hardop denken,
dan uitgelachen worden.

Na het applaus meteen vertrekken,
geen borrel meer drinken.
De slaap maar niet vatten, het lachen nog horen,
na dertig jaar dienst geen meel meer bestellen.

Elisabeth

Elisabeth gaat naar een voorstelling die vulgair is.
Als ze thuiskomt en haar pc heeft opgestart,

googelt ze op het meest vulgaire feit dat haar is bijgebleven.
Een arts had een schildpad uit een schede verwijderd.

Elisabeth wil na het lezen van de eerste alinea
het volledige premium artikel bekijken.

Ze betaalt acht euro en leest: een wetenschapper
heeft gezegd dat deze schildpaddensoort daar
gewoonlijk niet voorkomt.

(c) Demi Baltus

kleuren zeefdruk, (c) Mirjam Oosterbaan

in Meander

7.

Martin Wijtgaard  x Charlotte Samuels

HIBAKUJUMOKU

We overleven bij de gratie van
het weerwerk dat in onze wortels gist,
we drinken om het even welke regen
en groeien krom of scheef uit zelfbehoud,

een handvat voor wie wil geloven aan
de mythe van het ondergronds verzet
dat zich een weg uit de ruïnes klauwt
en woekert tegen de verdrukking in,

viriel als ratten na een watersnood,
als bromvliegen in niemandsland, vitaal
als zwarte handel in verkoolde steden,
maar zindelijk en beter gemanierd.

Gehavend en geschroeid maar onuitroeibaar,
gekoesterd en beschut van hogerhand,
verdragen we zonder een kik te geven

de dure woorden en de plechtigheden
van staatslieden met in hun binnenzak
de blauwdruk voor een nieuwe wereldbrand.

(c) Martin Wijtgaard

zeefdruk, (c) Charlotte Samuels

in Meander

 

8.

Alja Spaan x Niels Zwirs

mijn planning

In de vier wanden van haar bestaan kleven de haren aan de
vloerdelen, wuiven de jurken haar na, kraken

de ramen en piepen de deuren, de zwarte vlekken zijn de
bomen die tegen het glas tikken, schaduwen

van dromen, een verre sirene. Ondergedoken in lichte lakens
met zwaar de warmte op haar drukkend

zoals hij dat doet, een jengelend kind dat een ijsje laat vallen
vraagt om meer. Met een kalme hand zou

je de muren opzij willen duwen of het hele dak willen optillen
als bij een maquette die je afgekeurd hebt en

waaraan je nog wat wilt werken, het stof blaas je tezelfdertijd
uit de hoeken. Als alles omvalt is er nog

het weiland, een strootje in je mond, grenzeloze verte boven
je, hij speelt in de sloot en vangt kikkervisjes.

(c) Alja Spaan

(c) Niels Zwirs