Steeds meer herinneringen komen aan dezelfde tafel naar
boven, zij blijken straten, steden en gewoonten
te hebben gedeeld en nu kerstpakketten, kamerindeling en
vermaak op het oudejaar, dood en rolstoelgebruik,
kind en hond, en ik lijk even oud, een van hen, en laat de
geiten uit de achtertuin, mijn vader, mijn
dromende zoon, de boeken uit mijn kast en de kersttruien
uit het overzeese land los, dan op weg naar
huis of in de nacht veelal weet ik niet meer wie ik ben, hoe
lang ik hier al ben, ontsnapt misschien uit
het instituut met de weeë geur en de overdadige kerstslingers
met vingers die knijpen in zachte schouders en
koekjes die in vrolijke vaart net voor de tafelrand in onze
open monden verdwijnen, het boek onder de arm.
(wij lazen gisteren een kerstsprookje voor van Godfried Bomans
uit 1946 en nog wat versjes van Annie MG Schmidt over kerstmannen
en dachten aan de plezierige stem en het nette uiterlijk van de eerste)
(c) Alja Spaan