Noordenwind, Hans Andreus
De wind komt uit het noorden
hol en zwart van regen,
terwijl ik hier in mijn kamer,
de lamp over mijn schouder,
meelevende witte kraanvogel,
woord na woord opteken, –
maar het gaat niet om wat woorden
uitgespaard op de nacht,
niet om de vormen van licht,
ook al heb ik die beschreven
in maten en in soorten,
zelfs niet om het pijnlijk inzicht
dat al wat je ooit kunt weten
een nutteloze wedloop
met onwerkelijke obstakels is;
het gaat – of het zal eens gaan –
om een koele harde vrede,
meer dan wat ook vanzelfsprekend,
lief en leed eindelijk eender,
geen voor meer en geen tegen,
ja en nee afgedaan.