Elbert Gonggrijp: EENZELFDE LIEDJE IV
Uitgewerkte I-Phone opname
Als wolken een op hand zijnde avond benaderen, als alles
wat gezegd is gewikt en gewogen, de bomen weer thuiskomen
in hun groene jas, bloesems dragen, het licht speelt
met een laatste gedachte.
Als het leven er niet toe doet, een zoveelste bladzij, wij
synchroon lopen met moeder aarde, elke dimensie een nieuwe
lente. Zoals het gras voor zich spreekt, het groene laken
van welbehagen op een perfecte vrije dag.
Dan zuigen de Hommels hun ogenblik vol nectar, jubelt
het Longkruid, geef ik jou mijn zegen, geloof ik je op
je woord, raak ik mijn angsten kwijt, hoezeer de dood
ook dichterbij sluipt als het enige ware –