Alle Dichtdrukafleveringen vonden plaats als een Reuring Speciaal. De eerste special was gesloten voor publiek en betrof een kennismakingsronde tussen de 8 dichters die Reuring leverde en de 8 kunstenaars uit het Grafisch Atelier die tezamen het project dichtdruk vormen.
Juni 2018 volgde de eerste presentatie van het koppel Piet Lont, kunstenaar / Joris Miedema, dichter, tijdens een overzichtsexpositie van het Grafisch Atelier in de Grote Kerk.
Oktober 2018 werd de tweede presentatie gehouden op het Reuringpodium in Koekenbier. In 2019 volgden de andere afleveringen met in januari 2020 een wisseling van scene, we zijn dan te gast in bibliotheek Kennemerwaard waar we in december de laatste aflevering van dichtdruk -tijdens een besloten bijeenkomst- vieren.
1.
Joris Miedema x Piet Lont
leeg spiegelbeeld
houtsnede, (c) Piet Lont
in Meander
2.
Inge Bak x Nicola Kloosterman
Stille waters
Geen idee voor hoelang ik daar gezeten heb
met de rug naar het oog van de wind
bovenbenen als biggetjes nakend in de schoot
Vaar ik op innerlijk kompas over venen
legt waterscheerling bloedhonden lam;
op een fluisterboot hoor je jezelf denken
Er schemert een uitgespeelde vader door
En jij? Jij bent een vreemde die ’s nachts
donker zaait in fel verlichte plantenkassen
In de schaduw van mijn opgericht lichaam
meer ik aan bij het vergeten kind; voorbode
van de vrouw in rozenknop, op de palm van
haar meisjeshand tekent zich het leven af.
© Inge Nicole
collage, (c) Nicole Kloosterman
in Meander
3.
gitten
als een man zijn dochter ten grave draagt krimpt
zijn gezicht. zijn ogen vallen in. hij verenigt zich met haar
dood. hij stapt in de kuil, iemand geeft het kistje aan,
hij zet het op zijn voeten, buigt zich diep en spreekt:
om haar heen moet alles wit zijn, niet het wit dat breekt
maar het wit dat absorbeert en niets teruggeeft.
niet het doorzichtige wit dat ook wel genoemd wordt:
licht. nee, het is het wit dat zwart is.
hij komt op en laat zijn schaduw achter, een sluier
in de aarde. hij woelt door de kluiten, pakt
de grootste en werpt die van zich af, in het dorre gat.
haar ogen hadden gitten zullen zijn, fluistert hij,
langzaam schuddend met zijn hoofd, soms knikkend,
alsof hij haar daarmee tot leven kan wekken.
(c) elly stolwijk
Elly Stolwijk x Jules Kockelkoren
4.
Elly de Waard x Nikkie Wester
De broodplank
Te zien in het oude hout van de broodplank
de jaarringen, waar zoveel sneden
en een verzengend vuur over gingen;
te weten dat het geheugen van de boom
daarin ligt opgeslagen, dat hier aan mijn
eigen herinnering raakt, niet om die
messen die door de generaties heen
het voedsel er op kerfden, maar om de brand
waarvan deze plank ternauwernood de
sporen draagt – die onverwacht opdook uit
de puinhoop, van vorm en kleur nog vrijwel gaaf –
zoals de maan, die als een onlangs uit
het midden van een blanke stam gezaagde
schijf, in deze winternacht plotseling
tussen de zwarte takken opdaagt
© Elly de Waard
5.
Elbert Gonggrijp x Gerben Hermanus
Schrödingers Kat
Een muis had zijn vaste golfpatroon met de dood bekocht,
het einde aan zijn Gulden Snede. Eindig de rivier, geen trilling
meer die door zijn ruimte zweefde. Geen negen levens,
maar een pover ogenblik tot stilstand gebracht.
Niets om na te streven. De kat likkebaardend natafelend
bij de open haard zodra zijn kostje was vergaard. De synergie
had hem een lesje geleerd. Hoop doet leven. Wat uit wat
voortkomt sterft of wordt stokoud.
Niet dit, niet dat. Hij herinnert zich pas wie hij werkelijk
was toen bleek dat hij zijn ogen goed de kost gegeven had.
De rode draad uitgezet voor nieuwe getallen en reeksen
als ware het hem spontaan ingefluisterd –
(c) Elbert Gonggrijp
(c) Gerben Hermanus
6.
Demi Baltus x Mirjam Oosterbaan
De participanten
Renske
Renske gaat naar een oudejaarsconference
als haar derde poging om het roken achterwege
te laten, mislukt is.
De zaal ruikt naar eau de cologne en de vrouw
naast haar heeft een spastisch been.
Renske staart naar het toneel en wacht op een
wonder.
Als de gordijnen opengaan en de cabaretier
in pak verschijnt, verzucht Renske dat rood
zijn kleur niet is.
De cabaretier vraagt of het zaallicht aan kan,
of men wil roepen, of er nog zwakkelingen zijn.
Renske steekt zonder morren haar hand op
en roept dat zij een vrouw zonder karakter is.
Omdat de cabaretier grappig wil zijn,
maar ook diepzinnig wil lijken, kan hij haar niet
enkel uitlachen;
daarom zegt hij dat ze meer naar Bambi
kijken moet en moet denken aan haar zoon en
dat het winter wordt.
Huub
Bestellen, dan bakken;
bakken, dan bestellen;
brood, dan verkoop,
dan naar theater gaan.
Vooraan zitten, moeten meedoen;
je werk omschrijven, het niet spannend vinden,
hardop denken,
dan uitgelachen worden.
Na het applaus meteen vertrekken,
geen borrel meer drinken.
De slaap maar niet vatten, het lachen nog horen,
na dertig jaar dienst geen meel meer bestellen.
Elisabeth
Elisabeth gaat naar een voorstelling die vulgair is.
Als ze thuiskomt en haar pc heeft opgestart,
googelt ze op het meest vulgaire feit dat haar is bijgebleven.
Een arts had een schildpad uit een schede verwijderd.
Elisabeth wil na het lezen van de eerste alinea
het volledige premium artikel bekijken.
Ze betaalt acht euro en leest: een wetenschapper
heeft gezegd dat deze schildpaddensoort daar
gewoonlijk niet voorkomt.
(c) Demi Baltus
kleuren zeefdruk, (c) Mirjam Oosterbaan
in Meander
7.
Martin Wijtgaard x Charlotte Samuels
HIBAKUJUMOKU
We overleven bij de gratie van
het weerwerk dat in onze wortels gist,
we drinken om het even welke regen
en groeien krom of scheef uit zelfbehoud,
een handvat voor wie wil geloven aan
de mythe van het ondergronds verzet
dat zich een weg uit de ruïnes klauwt
en woekert tegen de verdrukking in,
viriel als ratten na een watersnood,
als bromvliegen in niemandsland, vitaal
als zwarte handel in verkoolde steden,
maar zindelijk en beter gemanierd.
Gehavend en geschroeid maar onuitroeibaar,
gekoesterd en beschut van hogerhand,
verdragen we zonder een kik te geven
de dure woorden en de plechtigheden
van staatslieden met in hun binnenzak
de blauwdruk voor een nieuwe wereldbrand.
(c) Martin Wijtgaard
zeefdruk, (c) Charlotte Samuels
in Meander
8.
Alja Spaan x Niels Zwirs
mijn planning
In de vier wanden van haar bestaan kleven de haren aan de
vloerdelen, wuiven de jurken haar na, kraken
de ramen en piepen de deuren, de zwarte vlekken zijn de
bomen die tegen het glas tikken, schaduwen
van dromen, een verre sirene. Ondergedoken in lichte lakens
met zwaar de warmte op haar drukkend
zoals hij dat doet, een jengelend kind dat een ijsje laat vallen
vraagt om meer. Met een kalme hand zou
je de muren opzij willen duwen of het hele dak willen optillen
als bij een maquette die je afgekeurd hebt en
waaraan je nog wat wilt werken, het stof blaas je tezelfdertijd
uit de hoeken. Als alles omvalt is er nog
het weiland, een strootje in je mond, grenzeloze verte boven
je, hij speelt in de sloot en vangt kikkervisjes.
(c) Alja Spaan
(c) Niels Zwirs
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.