Alle ‘vrolijke’ foto’s van de uitermate plezierige feestmiddag rond de Meander Dichtersprijs 2017 vindt u op onze Facebookpagina. Conny Lahnstein maakte de reportage.
Voorbeelden van de zinderende dichtersbijdragen:
Haiku
De vingers gekromd, steunend, op het strand een vrouw, in het schuim
van de branding ligt ze een tweeling te baren, valt de vrouw kermend
open, bloedbloemen in het water, kinderen wringt ze in luide golven
uit het lijf, haar benen wit, wier op haar schenen, meisjes krijgt ze, ze
zucht, overstemd door krijsende meeuwen, vraagt ze: ‘Horen jullie zee?’
De wind telt tot twee, vertelt ons verhalen, meisje één heeft vleugels
gekregen, waait mee naar morgen, lucht dragend door de avond, veegt
meisje twee verlegen zand van haar dijen, schurend, koud, zout, niemand
die ze ziet, het eerste huilen weggespoeld, dorstig liggen ze aan, waar
zee verdampt tot wolken, regen weer opgeslokt wordt, leggen beiden
een blauw schijnsel van doorzichtige lippen tegen een ruw, gerimpeld,
donkerbruin tepelhof, slurpen ze warmte in, vloed uit gezwollen duinen.
We zijn er niet, vergeten rollen we uit de duinen het strand op, een wulk
tegen de oren, eenvoudig leunen we tegen elkaar, kijken naar een vrouw
op het strand, moedermens alleen, grijpen zon, begrijpen wolken, weten
we waarom het regent, speuren naar horizon of ander houvast, snippers
evenwicht zoeken we, helmgras in onze haren, soms vallen we om.
(c) Onno-Sven Tromp
Capitaine Lévitine
En dan, op weg naar huis, de treppenwitz:
je struikelt geel van nijd over het vuil
dat je nog in zijn baan had kunnen trappen,
hapklaar en helder, zomaar voor je voeten.
Zeewaardig als een dooie kabeljauw
drijvend op het tij van z’n kapsones
wasemt ‘ie zijn brakke vislucht in
de neuzen van de leeglopers die loensend
als dronken kittens aan zijn lippen hangen,
in vervoering door het roeren van
zijn tong, die naadloos past in het profiel
van zolen die je liever niet wilt proeven.
En jij? Je schaamt je door je dagen heen,
een zieke kat die op z’n wonden ligt,
die blaast naar elke hand die strelen wil
en in een hoekje op z’n gal blijft kauwen.
Rancune is de hoogste staat van trouw,
een averechts instinct dat je verplicht
de jakhals te omhelzen en hem als
een siamese tweeling mee te sjouwen.
(c) Martin Wijtgaard