REURING Alkmaar in KOEK -en- BIER en nog veel meer dat alweer achter ons ligt. Zaterdagmiddag de 23e was het, de eerste dag van de serie zomer-terrasjes-dagen in februari die ons nog lang zal heugen. Zo druk daarbij met van alles, reizen, schrijven, ook nog de tuin waarin niets meer wacht of wachten kan… Nu pas een terugblik op een middag vol verrassingen..
De ooit stadsdichter van Haarlem, Sylvia Hubers kende ik uiteraard van de Haarlemse Dichtlijn met hun jaarlijkse festival. Maar wat ik van haar niet kende hoorde ik bij Reuring: verrassende komische korte teksten, die het midden hielden tussen een column en een anekdote.Ze heeft er een boekje vol van!
Sprankelend en gruwelijk voorbeeld is: wat denkt het hoofd in die laatste seconde van het denkproces, wanneer het lichaam juist onthoofd werd?…
Dan die Haagse zanger Alexander Franken, die wat aarzelend begon, omdat hij zich zo schaamt uit die stad afkomstig te zijn vanwege de gele hesjes, die zelf niet kunnen uitleggen waarover ze zo boos zijn. En dus aan het vernielen geslagen, hij vluchtte naar Scheveningen waar het ook al niet pluis was, zo is hij hier in Alkmaar terecht gekomen. Geen slecht besluit: Hij kwam gaandeweg steeds beter op dreef met als twee beste nummers 1.Mijn Vaderland (mijn woorden zonder dadenland, ik spreek alle talenland, mijn matig met salarisland, normen en mijn waardenland, baas en bovenbazenland…) Ik hou zoveel van jou. Dat sluit hij af met een klein stemmetje: hou jij nog wel van mij?… Zijn uitsmijter 2 Binnenstad Boogie. Had hij gehoord dat Arie van Egmond vorige maand het massale publiek aan het meezingen kreeg? Maar Arie had dan ook tekstbriefjes meegebracht om uit te delen. Toch ging Alex best lekker met die boogie, dat wij met de tekst soms in de knoop raakten, dat lag aan ons!
Helle van Aardeberg, ondanks de Hollands klinkende naam toch met een authentiek Amerikaans accent (Eastcoast) droeg voornamelijk Engelstalige gedichten voor. Sensitief werk, soms heel compact als een oneliner. Ik vond op haar fb tijdlijn een link naar een Youtube filmpje dat de melancholie van sommige van haar gedichten uitdrukt. Een gezongen blues. Maar ook de vertalingen van werk van Alja Spaan.
Het bleef echt een middag vol verrassingen, want in plaats van fotowerk kregen we een terugblik in de vorm van impressies in tekeningen, van vaardige handen die ook méér kunnen dan mooie papierkunst knippen: Conny Lahnstein.
Het was weer mooi en gezellig, dank regelvrouwe Alja Spaan.
(c) John Zwart